شاید برای شما هم جالب باشد که برای اولین بار چه کسی و با چه روشی آرد، روغن و شکر را با هم مخلوط کرده و با استفاده از آن خمیر نرم و جالبی را به وجود آورده که این خمیر های نرم با ابعاد و اشکال مختلف فرم دیده و به تنورهای داغ سپرده شدند. شاید پاسخ به این سوال کمی سخت به نظر برسد اما میلیون ها انسان در کره زمین مزه خوش و شیرینی تولید شده از همین خمیر را زیر دندان هایشان تجربه کرده اند.

حرفه شیرینی پزی یک هنر است و با در دهان بردن شیرینی ها و محصولات به وجود آمده از این هنر میتوان پی به مزه و طعم خوب و دل نشین آن برد.

حال با چشیدن مزه شیرینی های به وجود آمده از دستان توانمند استاد کاران این رشته، دل کندن از آن راحت نمیشود حتی با وجود مضرات مربوط به مصرف بیش از حد شیرینی جات. اما در این رابطه گوش شنوایی وجود ندارد زیرا شیرینی برای برخی از افراد از خیلی چیزها مهم تر است و با هیچ چیز قابل تعویض نمی باشد.

اکثر مردم دنیا مخصوصا مردم خاورمیانه تمایل زیادی به مصرف شیرینی جات با شهد زیاد دارند و شیرینی های خود را با بسیاری از مغز ها مخلوط کرده و سپس استفاده می کنند.

مردم اروپا تمایل ذارند که شیرینی را به همراه صبحانه میل کنند و مخلوط شکلات و میوه ها با شیرینی را بیشتر می پسندند. مردم شرق آسیا تمایل به استفاده از شیرینی هایی به صورت برنجی و بخارپز دارند.

حال سوال اینجاست که چه کسی برای اولین بار کشف کرد که با مخلوط کردن چند ماده با هم میتوان خوارکی با این همه طرفدار خلق کرد که اطلاعات دقیق این پرسش از خیلی ها پوشیده است. اما در این بین به برخی نام ها بر می خوریم که نام آنها گویی با صنعت شیرینی و قنادی گره خورده و ارتباط تنگاتنگی با این صنعت داشته اند.

تاریخچه قنادی در ایران

نام ناصرالدین شاه علاوه بر منسب شاهی و فرد اول ایران در آن زمان، در کنار شیرینی و قند ایرانی هم به چشم می خورد و اگر در ادامه تلاش های رضاه شاه نبود هیچ کارخانه و فعالیت قندی در ایران پا نمی گرفت و رونقی در این حیطه وجود نداشت.

با توجه به اسناد و گفته نیاکان، در زمان ناصرالدین شاه به فروشنده نقل، نبات و قند قناد اطلاق می شد. در گذشته ایران جای خوبی برای تولید قند با کیفیت نبود و قندهای تولید داخل از طعم و بویی کمی برخوردار بودند و از قندهای روسی و بلژیکی به واسطه طعم و مزه هایشان مورد استفاده قرار می گرفتند.

لذا با این توضیحات مشخص می شود که کار اصلی قنادان ایران در زمان قدیم فروش قند بود که این فعالیت علاوه بر نداشتن سود، دارای ضرر فراوان هم برایشان بود و به همین خاطر اکثر قنادان تمایل به فروش قندهای خارجی داشتند.

با تمام بدگوی های تاریخی از ناصرالدین شاه، باید او را یکی از پیشگامان صنعت قند ایران نام برد هر چند که بازی ها و دسیسه های سیاسی آن زمان مانع از این کار شد و دوباره پای دلالان و قندهای بلژیکی و روسی به ایران باز شد که تا زمان دوران رضاه شاه این داد و ستددها به پایان رسیده و اولین قندهای خوشمره ایرانی را تولید و راهی بازار شد.

موضوع تولید شکر هم می تواند همانند داستان ورود قند به ایران باشد، اما اطلاعات و اسناد قوی در این خصوص وجود ندارد اما کاملا روشن است که در سال های 1300 خورشیدی به بعد قند و شکر در ایران به طور انبوه یافت شد و این موضوع مقدمه ای جهت قنادی و شیرینی پزی های امروزی شد.

طبق عادت بین حکام و پادشاهان مسلما اولین و بهترین شیرینی‌ های پخته شده راهی دربار شاه شده است. به هر حال و جدا از این قضایا فراگیر شدن شیرینی و شیرینی پزی در ایران می باشد که با سرعت زیادی همه گیر و فراگیر شد.

بیشترین و مورد پسندترین شیرینی های آن زمان ایران عبارتند اند از: مسقطی، شیرینی نخودچی، شیرینی بادامی، شیرینی شکری، شیرینی مربایی و … نام برد. علاوه بر این ها گز، هل، گلاب، حلوا و … برای مراسم سوگواری و عزاداری استفاده می شد.

اکثر استادان شیرینی پزان گمنام و یا بی نام و نشان ماندند به جز یک نفر با نام حاج خلیفه علی رهبر  که در استان یزد شروع به فعالیت کرده و با اینکه خیلی سال های پیش از این دنیا رفته اما نامش با شیرینی و کیفیت آمیخته شده است.

حاج خلیفه علی رهبر در تمام دنیا به خاطر شیرینی هایش معرف است. ایشان در سال 1295 خورشیدی در یک کارگاه کوچک دست به پخت و تولید شیرینی هایی با کیفیت بالا پرداخت. محصولات تولید شده توسط او با نام های لوزه های پسته ای، بادامی، نارگیلی، کیک های یزدی، پشمک، انواع کیک ها و … باعث لذت بردن مردم و به یاد ماندن طعم خوب شیرینی ها شد.

حال با توجه به ذائقه تنوع طلب مردم و دوست داران شیرنی، محصولاتی با نام تارت های توت فرنگی، شکلاتی و … رقیب شیرینی های ایرانی شده و در بین ایرانیان جای باز کرده است.